Sonbahar iyi ki gelir !

Herkes hüzünlere boğulurken, yağmurlardan kaçarken, kat kat kıyafetler giymek zorunda hissederken, dışarı adım atmak istemezken nedir bendeki bu neşe, bu heyecan? Kıpır kıpır, tarif edilemez duygular...

Eylülün ilk günü, penceremin aralığından giren esinti yorganı üstüme çekmeme neden oluyordu bile. Kalktım, gecenin ıssızlığını bozan dükkanların ışıklarına bakarak, içime Eylülü işleyen derin bi nefes aldım pencereyi kapatmadan. Sol yanağım yastığa yapışmış, kısık gözlerimle televizyondan gelen ışıklar arasından Türkan Şoray'ın yüzünü seçmeye çalışıyorum.

Sabah, yorganı ellerimle açıp, ayaklarımla üstümden çekmeye çalışırken kollarımı geriye açıp gerinmeye başlıyorum. Bu benim mutlu olduğumu, mutlu uyandığımı anlatır ve çok uzun sürer..

Vitrini açtım, annemin sadece misafirlere çıkarmak için ayırdığı, hatta çoğu zaman dalgınlıkla misafirlere bile nasip olmayan kahve fincanı takımından bitanesini aldım. Köpüklü diye kendimi inandırdığım kahvemi alıp odama geçtim, mor sandalyeme oturdum, içime büyük bi rahatlama, bi huzur gelmişti bile. Sonbahara özel dekore ettiğim sandığıma fincanı koyup, bi duvar boyu döşenmiş fotoğrafları inceledim. Hepsi ne kadar özel, ne kadar tekrar yaşamak istediğim anlar. En sıradan bi günde çekindiğim bile.. Parmaklarımı mor perdemin parçalarında gezdirerek bahçenin güzelliğini izledim. Tek tek dökecek yapraklarını leylak. Güzelim kiraz ağacı da temizleyecek koca vücudunu.

Yağmur bardaktan boşanırcasına, ılık ılık yağarken, kırmızı hırkamı aceleyle üstüme geçirip, koşar adımlarla kendimi atmak istedim caddenin ortasına. Ya da aynen böyle oturuyorken pencereyi ardına kadar açıp izleyeyim, bir yandan da birikmiş dergilere bakayım demli çayımı içerken.

Minik çiçekli, soluk sonbahar renkli elbisemin üstüne ince hırkamı giyeyim, puantiyeli bi şemsiyem olsun, içim ürpererek alışveriş yapayım, ellerimde karton poşetlerle bi cafeye oturayım. Caddeye bakan bahçesinde tentesinden yağmur suları akarken aldığım sıcacık kahveyi yudumlayarak akan trafiği, koşuşturan insanları, yağmurda renkleri karışan trafik lambalarını izleyeyim.

Her yıl sonbahara girdiğimizde, ilk soğuk geçen gün  hep aynı bluzu giyerim. 4 5 yıl önce aldığım uzun kollu sönük eflatun bluzum.. Bu bile mutlu etmeye yetiyo beni. Bizim caddede karşı yola geçmeye çalışırken beyaz bluzlerinin üzerine deri ceketlerini çekip çıkıvermiş insanları görünce de sonbaharın güzelliği işliyor içime. Sonra hemen odamda değişiklikler yapmaya başlarım. Yine neşeli bi oda olur ama yazın cıvıl cıvıllığını gidermeye çalışırım. Eşyaların da sonbahara yakışması lazım değil mi.. 

Fırsat bulabildiğimde beni merak edecek kişilere haber verip, telefonumu bile almadan tek başıma dışarı çıkıp daha önce hiç geçmediğim sokaklarda yürümek isterim bi de. Geçtiğimiz hafta sınavım vardı YDS. Malum hiçbir şey götürülmediğinden telefonumda yoktu yanımda. Havada derin derin kesintisiz bi esinti vardı, dayanamadım yürüdüm kaç metrelerce elimi kolumu sallaya sallaya. 

Bi de yazı yazmayı çok severim sonbaharda. Bloga yazayım, şiir defterime yazayım hiç farketmez. Otobüste uzun bi yola gitmek de güzel, sevdiğinle, cam kenarında, sonbahar şarkıları eşliğinde..

Rüzgarın, sarı yaprakların, kahvenin, kırmızı kazağın, yeni başlangıçların mevsimi Sonbahar, hepimize huzur, mutluluk, iç güzellik getirsin !

comme tu es belle, l'automne...