Kuzey'li Günler ♡

Merhaba! ♡

Halbuki bu güzel sonbaharın her günü bloga yazı girmelik ♡ :) Ama o kadar hızlı geçiyor ki zaman.. Merak ediyorum size de öyle mi bi bana mı koşarcasına bu saatler? 

Bi de ah bitmese az daha kalsa şu sonbahar. Öyle güzel öyle büyülü bi mevsim. Yapraklar sarıya turuncuya boyandıkça, gökyüzünde bulutlar buluştukça, yağmurlar cama vurdukça bir huzur doluyor, bir çiçekler açıyor ruhumda.. ♡

Bu yıl miniğimle keşfediyoruz her yeni mevsimi. Onun gördüğü her yeni şey bende ayrı bir heyecan uyandırıyor, sanki ben ilk görüyorum, keşfeden benim. O da heyecanlı tabi her şeye annesi gibi. En çok da çocuklara. Her dışarı çıkışımızda nerede bi çocuk görsek yolumuzu değiştirip peşinden koşuyoruz arkasından bağırarak :) 

İnsan 3 ayını, 1 yaşını, emmesini, yemesini, ilk çığlığını, ilk el sallayışını, ilk adımını, gördüğü ilk karı, izlediği ilk yağmuru, çimenlerde düşe kalka koşturmasını, kendisini güldürmek için yapılan türlü şebeklikleri, her gülüşüne gülüp huzurla mutlulukla sarmalanmaları hatırlayabilir mi? Hatırlamak ne kelime, tekrar yaşamak mümkün. Birlikte keşfetmek, birlikte büyümek.. Allah'ın türlü güzel duyguları yaşattığı bu şey mucize değil de ne.. Allah isteyen herkese nasip etsin inşallah ♡

Haftasonu çocukluk arkadaşımın kınasına gittik Kuzey'le. Fotoğrafçı ablası Kuzey'den tek başına pozlar aldı. Çıkışta bastıklarından birini aldım da, uzun uzun baktım, ne kadar da büyümüş dedim. Hem tarif edilemez bir mutluluk hem ince bir hüzün doldu içim. Çok şükür doya doya geçirdiğim aylara kızdım ne kadar da hızlı geçmişler. Az daha çekebilir miydim süt kokusunu içime? Minik ellerini daha da minikken sıkı sıkı tuttum di mi, kaçırmadım bir şey? Her büyümüş düşüncesine kapıldığımda bilgisayarı elime alıp baştan fotoğraflarına videolarına bakıyorum. İyi ki onlar var ♡ :) 

Kınada müzik sesi çok yüksek olduğu için biraz çekindi, korktu Kuzey. Minik elleriyle boynuma sarıldı, şalımdan sımsıkı tuttu iki eliyle de. Müzik sesi yükseldiğinde dışarı çıkardım gezdik rahatladı ama içerdeyken de öyle güzel anlar yaşadım ki :)) Genelde uyumadan önce uzun uzun sarılır ama bu kadar uzun sarıldığını hatırlamıyorum :) Tabi sonra masaya meyve tabağı falan gelince korkusu yerini iştaha bıraktı :)

❤

Dün ilk adım ayakkabısı bakmaya gittik Kuzey'e. Artık dışarda da yürümek istiyor, şimdiye kadar en azından dışarda engelleyebiliyoduk, dikkatini başka şeyler çekiyordu ama artık elimizden tutup kendini aşağı salıveriyor. Hal böyle olunca çorapla patikle pantifle az yürümedi sokaklarda :)) Bi şey batar diye korkumuza artık ayakkabı alalım istedik. Ayakkabıyla mağazada etrafa gülücükler saçarak turladık :)) Neden bu kadar sevindiğini anlamadım ama gözlerim dolarak izledim :)

Artık ilk aylarına göre daha güzel zaman ayırabiliyoruz kendimize, ailemize. Rahatça filmin sonunu getirebiliyoruz, uyuduğunda kitap okuyabiliyorum, evin işlerini halledebiliyorum, eşimle evde ya da dışarda bir şeyler yapabiliyoruz. İlla Kuzey'in uyuması da gerekmiyor, bize daha çok eşlik edebiliyor artık. 

Bu hafta üçümüz birlikte odasına kitapları için raf yaptık. Onun boyuna göre, mini mini :) Odasında daha çok vakit geçiriyoruz artık :) Bir de altına pufidik bir minder yaparsam kitapları beraberce orada da okumak istiyorum. Belki öyle sever, alışır :) Biraz daha düzenlenecek şeyler var, sonra bir oda turu yazısı da olacak inşallah :) 

Bizim böyle tatlı, hızlı, mutlu, telaşlı, huzurlu, hüzünlü, mutlucuk'lu geçiyor işte. Sizin nasıl geçiyor günleriniz, nasıl yetiriyorsunuz? :)